Als ik dat waar ik naar verlang

achterna ren, zijn mijn dagen

een hel van stress en angst.

Als ik stil zit op mijn plek van geduld,

vloeit alles naar me toe wat ik nodig heb

zonder moeite.

Hieruit heb ik begrepen dat datgene

waar ik naar verlang,

ook verlangt naar mij

(Rumi)

Rumi (1207-1273) was een Perzische filosoof, dichter en vooral Soefi-mysticus. Een van zijn belangrijkste thema’s was: verdraagzaamheid. Zijn grote werk: de Masnavi, een leerdicht van 4.000 coupletten op de liefde voor het goddelijke. Zijn leraar was de mysterieuze derwisj Sjems Tebrizi. Zijn leerdichten schreef hij in een stijl die in onze eeuw nog steeds aanspreekt en je diep kan raken.

Al het lijden is verwarring

Verwarring is je verzetten tegen wat is

Als je volmaakt helder bent, is dat wat er is, precies dat wat je wilt

Dus

Als je iets anders wilt dan wat er is,

kun je weten dat je verward bent

(Byron Katie)

Je grootste bijdrage aan de wereld is stil zijn en stoppen. Je woede. Je frustratie. Je angst. Zie het onder ogen en zeg: ‘het is oke. Dit zijn mijn emoties en ze mogen er zijn.’ Dat is ‘stoppen’. Stoppen om je emoties nog voeding te geven. Omarm ze in liefde. Achter je emoties, achter je gedachten, ligt grootse, verlichte vrede.

Prajnaparamita

Onze ouders ontbeerden misschien de tijd en de rust om het wonder van het leven aan den lijve te ervaren. Maar wij kunnen nu voor onze vader, onze moeder, onze broers en zussen zitten (mediteren). We weten dat ze in ons leven. Wanneer we gaan zitten, vrij, blij en in balans, voelen zij dat ook. Het is een geschenk aan onze voorouders, aan onze voorzaten in ons. Zo wordt zitten, een daad van liefde. (Thich Nhat Hanh)

Ook al is het leven hard en valt het ons soms zwaar om te glimlachen, laten we het toch proberen. Onlangs vroeg een vriendin mij: ‘Hoe kan ik mezelf ertoe bewegen te glimlachen terwijl ik in en in verdrietig ben? Dat is onnatuurlijk.’ Ik zei haar dat ze naar haar verdriet zou moeten kunnen glimlachen, omdat we meer zijn dan ons verdriet.

Een mens is als een televisie met ontelbare kanalen. Als je de Boeddha aanzet, ben je de Boeddha. Als je verdriet aanzet, dan ben je verdriet. Als je een glimlach aanzet, ben je de glimlach echt. Laat je niet in de luren leggen door een enkel kanaal. Je hebt de zaden van alles in je – en je moet de situatie in eigen hand nemen om je soevereiniteit te herwinnen.” (Thich Nhat Hanh: “Je ware thuis’)

Hiermee zegt Thich Nhat Hanh niet dat je emoties moet wegstoppen. Emoties dienen we te doorleven. We blijven echter altijd ruimer, veel ruimer, dan onze emoties, en dat zegt de glimlach.

We kunnen allemaal ons eigen voorbeeld zijn voor de wereld. Door te laten zien hoe wij met onszelf en met ons lijden omgaan. Daar is moed voor nodig, om ons eigen unieke antwoord te vinden, vanuit onze eigen kwetsbaarheid- en kracht.

(Naar: Frits Koster)

Dit verhaal uit de ZEN traditie gaat over de kunst van stoppen. Langs de weg galoppeert een paard met een man erop. Het lijkt erop dat hij naar iets belangrijks onderweg is. Een andere man aan de kant van de weg roept: waar ga je heen? De man, druk met het paard: wat zeg je?

Waar ga je heen?! Dat weet ik niet! Dat moet je aan het paard vragen!

Het paard in het zenverhaal staat voor onze gewoonte-energie. Onze vaste gewoontes in doen en in denken. Het is een zeer sterke energie. Als we ons laten meeslepen, zijn we machteloos. Yoga leert je de kunst van het stoppen. Sleutelwoord daarbij is oplettendheid – bewust zijn. Als we stoppen, realiseren we ons dat we een keuze hebben: in wat we echt willen doen, in hoe we ons willen opstellen en in welke gedachten we willen meegaan.

Als je niet aanwezig bent, dan kijk je zonder te zien, dan luister je zonder te horen, dan eet je zonder te proeven. (Thich Nhat Hanh)

Zonder het te beseffen word je in de toekomst weggezogen en ben je niet met je aandacht bij dat, wat je aan het doen bent. En dat betekent in feite dat je niet in staat bent om ook maar 1 minuut van je leven te doorleven. Aandacht is alles.

De yogales is als een reis. Een reis in bewustzijn naar stilte. Naar vrede. Je eindigt op een heel ander punt dan waar je begon. Bij de start laat je heel bewust je dagelijkse gedoe los, je sluit je ogen en gaat met de ogen van je geest naar binnen kijken. Door de yogahoudingen, ademwerk en meditaties heen reis je naar stilte. Het woord reis is een metafoor want stilte & vrede is allang binnen in jou. Toch is een ‘reis’ nodig, dwars door al je gedachten, gevoelens, dwars door geluiden en lichaamssensaties heen, kom je steeds dieper in het land van stilte & vrede.