Auteursarchief: AnneMarie.Viergever

Scheppen

Besef jouw scheppend vermogen aan het begin van je dag. Je kunt good vibes creeeren, precies zoals je doet in de yogales. Oefen je vermogen om good vibes te scheppen, ongeacht de situaties in je leven. Zodat je je niet in je omstandigheden verliest. Mediteren, yoga, muziek, inspirerende teksten, boeken, podcasts…

Sterven, hoe doe je dat?

Montaigne, een Franse filosoof uit de Renaissance, had een ervaring die we nu een bijna-dood-ervaring noemen. Het maakte een enorme indruk op hem (zoals we nu ook zo vaak horen van mensen met zo’n ervaring) en hij schreef het volgende:

“Als je niet weet hoe je moet sterven – maak je geen zorgen. Moeder natuur zal je precies vertellen hoe en wat. Volledig, en adequaat. Zij zal deze klus perfect voor je klaren, dus geef het over aan haar. Laat maar los. Je sterft immers op dezelfde manier als dat je in slaap valt: het is een wegdrijven.”

Drifting away, to the other side

Die Lastige Ander

Als ik echt in de schoenen van de ander zou staan, zou ik de ander volkomen snappen.

Als ik me realiseer dat ik dan niet meer weet, dan wat daar geweten wordt.

En dat ik dat heb meegekregen van waar ik vandaan kom, en dat dat het is.

Dan weet ik dat ik niets anders in de aanbieding heb op dat moment.

Als ik dat begrijp, dan komt er compassie. Dan wordt de ander een vriend. En met vrienden kan ik altijd beter zakendoen dan met vijanden.

(Els Thissen)

Van Rumi krijg ik nooit genoeg

Als ik dat waar ik naar verlang

achterna ren, zijn mijn dagen

een hel van stress en angst.

Als ik stil zit op mijn plek van geduld,

vloeit alles naar me toe wat ik nodig heb

zonder moeite.

Hieruit heb ik begrepen dat datgene

waar ik naar verlang,

ook verlangt naar mij

(Rumi)

Rumi (1207-1273) was een Perzische filosoof, dichter en vooral Soefi-mysticus. Een van zijn belangrijkste thema’s was: verdraagzaamheid. Zijn grote werk: de Masnavi, een leerdicht van 4.000 coupletten op de liefde voor het goddelijke. Zijn leraar was de mysterieuze derwisj Sjems Tebrizi. Zijn leerdichten schreef hij in een stijl die in onze eeuw nog steeds aanspreekt en je diep kan raken.

Bijdragen aan de wereld?

Je grootste bijdrage aan de wereld is stil zijn en stoppen. Je woede. Je frustratie. Je angst. Zie het onder ogen en zeg: ‘het is oke. Dit zijn mijn emoties en ze mogen er zijn.’ Dat is ‘stoppen’. Stoppen om je emoties nog voeding te geven. Omarm ze in liefde. Achter je emoties, achter je gedachten, ligt grootse, verlichte vrede.

Prajnaparamita

Voor je voorouders

Onze ouders ontbeerden misschien de tijd en de rust om het wonder van het leven aan den lijve te ervaren. Maar wij kunnen nu voor onze vader, onze moeder, onze broers en zussen zitten (mediteren). We weten dat ze in ons leven. Wanneer we gaan zitten, vrij, blij en in balans, voelen zij dat ook. Het is een geschenk aan onze voorouders, aan onze voorzaten in ons. Zo wordt zitten, een daad van liefde. (Thich Nhat Hanh)

Glimlachen naar verdriet

Ook al is het leven hard en valt het ons soms zwaar om te glimlachen, laten we het toch proberen. Onlangs vroeg een vriendin mij: ‘Hoe kan ik mezelf ertoe bewegen te glimlachen terwijl ik in en in verdrietig ben? Dat is onnatuurlijk.’ Ik zei haar dat ze naar haar verdriet zou moeten kunnen glimlachen, omdat we meer zijn dan ons verdriet.

Een mens is als een televisie met ontelbare kanalen. Als je de Boeddha aanzet, ben je de Boeddha. Als je verdriet aanzet, dan ben je verdriet. Als je een glimlach aanzet, ben je de glimlach echt. Laat je niet in de luren leggen door een enkel kanaal. Je hebt de zaden van alles in je – en je moet de situatie in eigen hand nemen om je soevereiniteit te herwinnen.” (Thich Nhat Hanh: “Je ware thuis’)

Hiermee zegt Thich Nhat Hanh niet dat je emoties moet wegstoppen. Emoties dienen we te doorleven. We blijven echter altijd ruimer, veel ruimer, dan onze emoties, en dat zegt de glimlach.

Voorbeeld

We kunnen allemaal ons eigen voorbeeld zijn voor de wereld. Door te laten zien hoe wij met onszelf en met ons lijden omgaan. Daar is moed voor nodig, om ons eigen unieke antwoord te vinden, vanuit onze eigen kwetsbaarheid- en kracht.

(Naar: Frits Koster)