Ook al is het leven hard en valt het ons soms zwaar om te glimlachen, laten we het toch proberen. Onlangs vroeg een vriendin mij: ‘Hoe kan ik mezelf ertoe bewegen te glimlachen terwijl ik in en in verdrietig ben? Dat is onnatuurlijk.’ Ik zei haar dat ze naar haar verdriet zou moeten kunnen glimlachen, omdat we meer zijn dan ons verdriet.

Een mens is als een televisie met ontelbare kanalen. Als je de Boeddha aanzet, ben je de Boeddha. Als je verdriet aanzet, dan ben je verdriet. Als je een glimlach aanzet, ben je de glimlach echt. Laat je niet in de luren leggen door een enkel kanaal. Je hebt de zaden van alles in je – en je moet de situatie in eigen hand nemen om je soevereiniteit te herwinnen.” (Thich Nhat Hanh: “Je ware thuis’)

Hiermee zegt Thich Nhat Hanh niet dat je emoties moet wegstoppen. Emoties dienen we te doorleven. We blijven echter altijd ruimer, veel ruimer, dan onze emoties, en dat zegt de glimlach.