Alleen dit moment kun je echt meemaken. Besef hoe vaak je verstrikt zit in gedachten en gevoelens. Ontspan, voel je adem en voel de ruimte waarin je zit. Hoor de geluiden, merk je ademende lichaam. Merk gedachten, emoties, voel hoe ze zelf een weg vinden. Opmerken is genoeg. Nu maak je het echte leven mee. Deze momenten worden niet verpest door zorgen, nijd, frustratie, omdat je alles waarneemt en je er verder niet mee bemoeit. Uit de arena gestapt. Op dit moment ben je helder aanwezig, zonder oordeel, en heb je levenskwaliteit gecreeerd.

Zo kun je van moment tot moment kwaliteit creeeren. In feite kun je elk moment zo laten stralen, puur met jouw echte aanwezigheid. En dat voedt je. Elke keer als je dit doet, ontvang je voeding en die straal je uit en geef je als vanzelf door.

… en we zijn veel onderweg: naar je werk, naar de kinderopvang, naar een kop thee maar eerst de vaatwasser vullen, naar een goed boek, maar eerst opruimen. Onderweg naar die leuke of moeilijke dag volgende week.

Elke keer als je met je hoofd al bij het volgende bent, is dat verspilde tijd. Je wil blijkbaar weg van het huidige moment. Dat maakt dat je je spieren spant, je schouders optrekt en je aandacht versnippert. Je leeft niet. Voel je adem, vertraag je handelingen en zie en voel wat je op dit moment aan het doen bent. Je kan zo van elk moment een kwaliteitsmoment maken. Daarmee ben je zelf de creator van je levenskwaliteit.

Ik sta s ochtends regelmatig op met een soort van spanningsgevoel in mijn hartgebied. Ik ervaar het direct als onaangenaam en mn eerste reactie is: weg ermee. Oplossen, dit. Hoe komt het? Waar komt het vandaan? Hoe kom ik er zo snel mogelijk van af? Tot ik me pasgeleden het volgende realiseerde:

De eerste en enige wet van het Boeddhisme is: verlangen doet ons lijden. Als we vrede kunnen hebben met ‘hoe het ook is’, hebben we geen verlangens meer en zijn we vrij van lijden.

Dus, laat ik eens kijken of ik in vrede kan ademen met deze spanning. Gelukkig hadden we Sangha vanochtend, een mooie gelegenheid voor dit onderzoek. En oke. Ik heb ermee geademd. En geademd. En geademd. Gekeken of het veranderde. Fluctueerde. En hoe het voelde als mijn adem er ‘langs’ ging, elke keer weer. En mezelf gezegd dat het dus ECHT niet anders hoeft. Dat het zo goed is. Dat ik vrede sluit met dat bevroren gevoel in mijn borst. Dat is wennen. En dat is een soort van opluchting. Het scheelt een hoop denkwerk en… aversie. Maar wel opletten. Voor ik het weet sta ik weer op de oude stand: weg ermee. Maar Thich Nhat Hanh zegt dat juist hier de vrede ontwikkeld wordt, in aanwezig zijn met ‘hoe het ook is’.

Besef jouw scheppend vermogen aan het begin van je dag. Je kunt good vibes creeeren, precies zoals je doet in de yogales. Oefen je vermogen om good vibes te scheppen, ongeacht de situaties in je leven. Zodat je je niet in je omstandigheden verliest. Mediteren, yoga, muziek, inspirerende teksten, boeken, podcasts…

Montaigne, een Franse filosoof uit de Renaissance, had een ervaring die we nu een bijna-dood-ervaring noemen. Het maakte een enorme indruk op hem (zoals we nu ook zo vaak horen van mensen met zo’n ervaring) en hij schreef het volgende:

“Als je niet weet hoe je moet sterven – maak je geen zorgen. Moeder natuur zal je precies vertellen hoe en wat. Volledig, en adequaat. Zij zal deze klus perfect voor je klaren, dus geef het over aan haar. Laat maar los. Je sterft immers op dezelfde manier als dat je in slaap valt: het is een wegdrijven.”

Drifting away, to the other side

Als ik echt in de schoenen van de ander zou staan, zou ik de ander volkomen snappen.

Als ik me realiseer dat ik dan niet meer weet, dan wat daar geweten wordt.

En dat ik dat heb meegekregen van waar ik vandaan kom, en dat dat het is.

Dan weet ik dat ik niets anders in de aanbieding heb op dat moment.

Als ik dat begrijp, dan komt er compassie. Dan wordt de ander een vriend. En met vrienden kan ik altijd beter zakendoen dan met vijanden.

(Els Thissen)

Als ik dat waar ik naar verlang

achterna ren, zijn mijn dagen

een hel van stress en angst.

Als ik stil zit op mijn plek van geduld,

vloeit alles naar me toe wat ik nodig heb

zonder moeite.

Hieruit heb ik begrepen dat datgene

waar ik naar verlang,

ook verlangt naar mij

(Rumi)

Rumi (1207-1273) was een Perzische filosoof, dichter en vooral Soefi-mysticus. Een van zijn belangrijkste thema’s was: verdraagzaamheid. Zijn grote werk: de Masnavi, een leerdicht van 4.000 coupletten op de liefde voor het goddelijke. Zijn leraar was de mysterieuze derwisj Sjems Tebrizi. Zijn leerdichten schreef hij in een stijl die in onze eeuw nog steeds aanspreekt en je diep kan raken.

Al het lijden is verwarring

Verwarring is je verzetten tegen wat is

Als je volmaakt helder bent, is dat wat er is, precies dat wat je wilt

Dus

Als je iets anders wilt dan wat er is,

kun je weten dat je verward bent

(Byron Katie)

Je grootste bijdrage aan de wereld is stil zijn en stoppen. Je woede. Je frustratie. Je angst. Zie het onder ogen en zeg: ‘het is oke. Dit zijn mijn emoties en ze mogen er zijn.’ Dat is ‘stoppen’. Stoppen om je emoties nog voeding te geven. Omarm ze in liefde. Achter je emoties, achter je gedachten, ligt grootse, verlichte vrede.

Prajnaparamita